Hayatın acılarıyla yoğrulan İstanbul delikanlısı Hani yirmi beşlik ihtiyar!
İstanbul sahillerine gittiğin vakit
Onu gösterir kumsaldaki kumlar.
Hayatın yükünü omzuna yüklemiş
Sahildeki en büyük kayaya oturuvermiş
Gün batımını izler İstanbul delikanlısı.
Batan güneşe bırakır hayallerini, umutlarını
Ve yıpranmış duygularını...
Güneş batar.
Aldıklarıyla birlikte batar.
Geçmişi de bırakmak ister delikanlı her yönüyle
Fakat dostu bildiği bu yedi tepeli
Vermez ona mazisini
Hatırlatır ona her daim bir şeyleri...
Ey istanbulun yitik yiğidi!
Bırakıp gitmek kolay mı hislerini?
Sözlerinde belirir geçmişin izleri
Bakışların sözlerinden etkili...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder